Renée Geerards
Als je een droom hebt moet je die waarmaken. Dus dat heeft Renée Geerards dan ook gedaan. Sinds ze als kind te gast was in de studio’s van de KRO hier in Hilversum wist ze een ding zeker. “Toen ik daar rondliep achter de schermen wist ik het direct: ik wil cameravrouw worden. En inmiddels, 37 jaar later, ben ik niet alleen cameravrouw, ik leef die droom nog steeds!!”
Renée Geerards
“Van kleins af aan wordt er gevraagd wat je later wil worden. Ik had eigenlijk nooit echt een idee. Een ding wist ik wel, ik wil niet één beroep of zo. Dat leek me saai. Op mijn 10e werd ik uitgenodigd om een dagje bij de KRO te komen kijken in de studio. Toen ik daar eenmaal was en iedereen aan het werk zag dacht ik: Wow dit is het! Ik wil cameravrouw worden. En dan niet met die camera op een statief in een studio, ik wilde die camera op mijn schouder zetten en de wijde wereld in”.
Opleiding
“Er was in die tijd eigenlijk maar een echte opleiding tot cameravrouw, de Film en Televisie Academie. Alleen werden er daar maar drie mensen per jaar aangenomen voor de camera-afdeling. Ik kreeg de tip van een kennis om eens te gaan kijken bij de lokale omroep. Op mijn 15e ging ik langs en werd mij verteld dat ik toch minimaal 16 jaar moest zijn. Dus op mijn 16e verjaardag stond ik weer op de stoep en kon ik direct beginnen. Ik werd intern opgeleid, vooral voor studio werk. Ze vonden me nog iets te jong om zomaar naar buiten te gaan met de camera. Dat heb ik tot mijn 17e gedaan. Toen ik klaar was met de Havo melde ik mijzelf eindelijk aan bij de Film en Televisie Academie, waar ik helaas werd afgewezen. Maar ik had een back-up plan. Ik had mezelf ook ingeschreven voor de Academie voor Lichamelijke opvoeding. Want in mijn ogen was er bij de andere opties, zoals de School voor Journalistiek, gewoon te weinig focus op camerawerk”.
Club Veronica
“Via een tip van een vriendin ben ik lid geworden van Club Veronica. Het jongeren platform in die tijd. Ze hadden daar twee keer per jaar een soort contest waarbij je kans maakte om mee te werken aan hun programma’s. Programma’s voor jongeren gemaakt door jongeren. Natuurlijk werd ik de eerste keer niet ingeloot, maar zes maanden later wel! Het begon met een dag, toen een week, toen drie maanden en uiteindelijk heb ik daar vier jaar gezeten en werd ik opgeleid tot Cameravrouw. Maar tegelijkertijd was ik ook bezig met de Academie voor Lichamelijke opvoeding. Dus vier jaar lang heb ik beide gedaan. Maandag tot en met vrijdag op school en in het weekend naar Hilversum Sportpark met de trein om bij Club Veronica te werken en te leren. Drukke tijden, maar oh zo tof die vier jaar. Daarna ben ik fulltime in dienst gegaan bij Veronica. Maar ik wilde meer, ik wilde het liefst werken bij een bedrijf dat puur gericht was op camerawerk en productie. Uiteindelijk ben ik bij United terecht gekomen. Daar ben ik 10 jaar lang in dienst geweest en heb ik te gekke programma’s gemaakt. Toen was het tijd om de wijde wereld in te trekken als freelancer. Ik heb helaas nooit iets gedaan met mijn sport opleiding. Maar eigenlijk…wist ik dat al toen ik met die opleiding begon”.
Specialisme
Iedereen in het vak heeft wel een beetje een eigen profiel. De ene is goed in nieuwsitems, de ander in crime. Producenten en regisseurs weten vaak wel wie zie waarvoor willen inschakelen.
“Ik ben meer een specialist in verhalen en reizen. Ik ben gek op het maken van verhalen. Producties met meer diepgang en die ook langere tijd in beslag nemen. Dus heb ik veel reisprogramma’s gedaan en ook wat documentaires. Voor het vluchtige camerawerk moet je mij niet hebben. Ik wil echt de tijd nemen voor een productie, observeren en eigenlijk mensen voor de camera het idee geven dat ik er niet eens ben. Dat ze echt zichzelf kunnen zijn. Dan is een productie in mijn ogen echt geslaagd. Dat vind ik het leukste van mijn vak”.
Cinelab
“In 2016 heb ik voor het eerst zelf mijn apparatuur gekocht. Tot die tijd werd vooral het poppetje Renée ingehuurd. Meestal door facilitaire bedrijven. Maar vanaf dat moment wilde ik het echt allemaal zelf doen. Samen met een aantal andere vakgenoten hebben we toen een Coöperatie opgericht, Cinelab. Met z’n twaalven hebben we samen een kantoor gehuurd waar we ons hebben gevestigd. Samen kunnen we meer dan alleen. We kunnen elkaars expertise gebruiken en ook elkaars apparatuur inzetten als dat nodig is. Kort daarna werden wij als collectief ook gevraagd om programma’s te ondersteunen en faciliteren. Dat was echt een te gekke ontwikkeling. Daardoor ben ik nu ook veel eerder betrokken bij producties en ben ik meer betrokken bij de inhoud van zo’n productie. Als collectief werken we perfect samen maar iedereen heeft ook nog steeds zijn eigen opdrachten. Het doel is om dit de komende jaren verder uit te breiden. Want met deze mensen kan ik lezen en schrijven”.
Trots
“Er zijn producties die ik ieder jaar doe en er komen ieder jaar ook weer nieuwe projecten bij. Maar waar ik heel blij van word is Floortje naar het einde van de wereld. Dat zijn mooie avonturen. Samen met de auto van Amsterdam naar Beijing bijvoorbeeld was echt te gek. Of 5 weken op een boot reizen naar Nieuw-Amsterdam, het eiland in de zuidelijke Indische Oceaan. Zo veel avonturen, te veel om op te noemen. Maar ik ben ook trots op programma’s als Boer zoekt Vrouw, Heel Holland Bakt, Onze Boerderij en Van onschatbare waarde bijvoorbeeld. Ook Zapp Detective is een programma waaraan ik graag werk, nu al meer dan 9 seizoenen. Stuk voor stuk programma’s met een mooi verhaal, met achtergronden en met mooie karakters. Weet je, als ik kijk wat ik al allemaal gedaan heb ben ik gewoon enorm gezegend. Ik wilde zo veel mogelijk van de wereld zien toen ik klein was en dat doe ik nu nog steeds. Alles wat ik als klein meisje wilde doen is tot nu toe gelukt. Wat dat betreft heb ik niets te klagen”.
Inspiratie
“Weet je, ik zou willen dat ik nu een mooi antwoord kan geven, dat een persoon mij enorm heeft geïnspireerd of dat er iemand is waar ik naar opkijk. Maar helaas, dat antwoord kan ik niet geven. Wel kan ik echt geïnspireerd raken van een mooi technisch shot in een mooie film of serie. Dat inspireert mij dan. Maar personen? Oké, mijn ouders dan. Die inspireren mij al mijn hele leven”.
Toekomst
“Wat mij nog echt te gek lijkt is een keer cameravrouw te zijn op de Olympische Spelen. Dat is er nog niet van gekomen, maar dat is echt een droom. Toen ik net bij United in dienst kwam moest ik formuleren wat voor mij droomklussen zouden zijn. Met een big smile gaf ik aan: de Camel Trophy en de Olympische spelen. De Camel Trophy heb ik mogen draaien en dat was een geweldig avontuur. Een maand lang met 80 Landrovers vier continenten af. Maar goed, die Olympische Spelen, dat moet over vier jaar dus echt gebeuren. Want die moet nog van mijn bucketlist. Tot slot wil ik nog heel lang mooie verhalen blijven maken. Verhalen die mijzelf en misschien anderen inspireren. Food for thought”.
Hilversum and beyond?
Hilversum is een te gekke stad. Maar ik woon inmiddels toch ver weg, in het Land van Maas en Waal. Na alle drukke jaren en reizen wilde ik graag een plek waar ik me echt kon terugtrekken. We hebben hier alle ruimte en willen de komende jaren deze plek verder uitbouwen tot een locatie waar van alles mogelijk moet zijn. Van workshops tot vergaderingen, van buitenbioscoop tot het uitnodigen van Singer-Songwriters. Ik vind het te gek dat mensen hier altijd binnen kunnen vallen en ook kunnen verblijven. Daar komt misschien wel meer uit voor de toekomst, maar het is voor nu fijn om me hier terug te trekken. Voorlopig heb ik ook nog genoeg mooie projecten de komende jaren waar ik me met heel veel energie op ga storten”.
Makers wijsheid
“One life. Live it! Dat is toevallig ook de slogan van de Camel Trophy. Maar eigenlijk is het heel simpel. Doe vooral dingen die je leuk vindt en niet te veel de dingen die je niet leuk vindt. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar het is wel zo”!