Roxanne

Van jongs af aan wilde Roxanne in de media werken. Het liefst als schrijver. Daarom was het logisch dat ze de School voor Journalistiek afrondde in Utrecht en stond te trappelen om aan de slag te gaan als journalist. “Maar dat was niet zo makkelijk als ik had gedacht. Ervaring is heel belangrijk, maar dan moet je wel de kans krijgen om die op te doen. Uiteindelijk koos ik voor een baan in de commerciële wereld. Maar het bleef kriebelen. Ik moest en zou die mediawereld in”.

Roxanne Herder
Auteur worden, verhalen en boeken schrijven. Dat was dé droom. Daar ging ze voor.
“Er was alleen een klein probleem. Ik ben nogal dyslectisch, dus misschien was het niet zo handig om Nederlands te gaan studeren. Maar journalist, dat was wel een optie. Vandaar dat ik mezelf inschreef bij de School van Journalistiek. Daar leer je ook verhalen schrijven, over onderwerpen die ertoe doen. Tijdens mijn studie daar leerde ik andere vormen van media kennen. TV sprak me toen al direct aan. De combinatie van een verhaal vertellen en mensen inspireren en in beweging brengen is de reden dat ik in de media wilde werken. Tijdens mijn stage, bij feministisch opinieblad Opzij, merkte ik dat ik hier heel veel plezier in had. Alleen na mijn studie lukte het me gewoon niet om een baan te vinden. Uiteindelijk koos ik toen voor een baan in de commerciële wereld. Ik ging content maken en schrijven voor een bedrijf in de voedingsindustrie. Ik was verantwoordelijk voor mijn eigen content platform en had het ook best naar mijn zin. Maar het bleef kriebelen”.

BNNVARA Academy
“Op mijn 25^ste hakte ik de knoop door. Als ik nog in de media aan de slag wilde gaan moest het nu gebeuren! Ik heb me ingeschreven voor de BNNVARA Academy en werd gelukkig uitgekozen. Ik kreeg de kans om 1 jaar lang opgeleid te worden binnen een fantastisch mediabedrijf. Echt te gek was dat. In dat jaar ben ik opgeleid tot Camjo (Camera Journalist) en heb ik veel toffe projecten mogen doen. Na een jaar kreeg ik de kans bij het programma Kassa. En daar zit ik nu nog steeds. Ik maak, samen met mijn collega’s, het programmaonderdeel De Belbus”.

Kassa Belbus
“Hier zit ik echt op mijn plek.  De belbus is een vaste rubriek in de uitzending. We gaan met een bus het land in en richten ons op een opzichzelfstaand consumenten probleem. En dat probleem gaan wij proberen op te lossen. Met alle betrokken partijen. We praten met degene die een klacht heeft en met de veroorzaker. Daarna gaan we samen zoeken naar die oplossing. Een beetje zoals Boos, van Tim Hofman. Die vergelijking hoor ik vaak. Maar wij maken het voor TV en ook voor een ander publiek. Ik ben verantwoordelijk voor het camerawerk, de camera regie en het editen. Dan doe ik allemaal zelf. Natuurlijk denk ik ook graag mee over de inhoud, want dat vind ik ook superleuk. Daarnaast sta ik altijd open voor nieuwe verhalen. Nu ben ik vooral operationeel aan de slag en daar wil ik sterker en beter in worden. Dat hele proces is iets waar ik mijn tanden in zet. Maar in de toekomst wil ik meer”.

Ambitie
“Uiteindelijk wil ik heel graag documentairemaker worden. Dat is nu mijn ultieme droom.  Mijn docu’s moeten in ieder geval een link hebben met actuele vraagstukken. Het schoonheidsideaal bijvoorbeeld en wat dat met ons doet. Dat is een interessant thema waar we nu als maatschappij mee te maken hebben. Opgelegde schoonheidsidealen zijn echt wel een ding momenteel. Wat die idealen met ons doen, hoe jongeren ermee omgaan. Weet je, je ziet nu jongeren van 17, 18 jaar oud die naar de plastisch chirurg rennen. Omdat ze een versie van zichzelf willen zijn die wel voldoet aan het schoonheidsideaal. Die jongeren komen letterlijk met een foto van zichzelf aanzetten bij een arts, met een dik filter van insta eroverheen, en zeggen dan: Zo wil ik zijn! Dat is toch bizar? Die tendens, daar maak ik me wel zorgen om”.

Social Media
“Natuurlijk speelt de huidige social mediacultuur daar een grote rol in. Zeker bij de jeugd. Dat is heel fascinerend maar zorgelijk tegelijk. Ze krijgen zoveel voorbeelden te zien van influencers en bekende artiesten. Het leven van die mensen, het uiterlijk van die mensen, dat is hun nieuwe ideaal. En zo willen ze ook zijn. Aan de andere kant geeft het een totaal verdraaid beeld van de werkelijkheid wat miljoenen meiden en jongens van over de hele wereld nastreven. Ik denk dat het belangrijk is om jongeren te laten zien én horen dat het oké is om te zijn wie je bent. Focus daarop. En stop met het creëren van een schijnwereld waar iedereen op elkaar lijkt. Want dat is waar we heengaan. Iedereen wil er hetzelfde uitzien, dezelfde successen hebben. Dat gaat niet. We moeten juist die diversiteit omarmen en trots zijn op onze eigen identiteit. Natuurlijk is het logisch dat je dingen aan jezelf niet zo mooi vindt, maar het maakt je wel tot wie je bent”.

Projecten
“Naast mijn werk voor de Belbus is er nog wel een aantal projecten waar ik mega trots op ben. Mijn documentaire de Harendokter is dan echt wel een hoogtepunt tot nu toe. Die docu heb ik kunnen maken bij de BNNVARA Academy. Ook hier speelt dat schoonheidsideaal een rol. Deze docu gaat over de natural hair movement in Nederland. Ik raakte bijzonder geïnspireerd door het verhaal van Jahél Tam. Zij runt de haarsalon, die ze van haar moeder overnam. Ze strijdt voor de acceptie van natuurlijk afro haar. Ook weer zo’n thema wat best veel speelt in Nederland en daarbuiten en waar heel weinig mensen zich bewust van zijn. Veel donkere vrouwen hebben moeite met het accepteren van hun eigen, echte haar. Ze proberen hun haar op allerlei manieren en met schadelijke middelen te stylen naar het ideale beeld. Stijl haar, lang haar, noem maar op. Jahél staat daar tegenop. Een super interessant verhaal dat inderdaad in essentie de kern raakt van dat, veelal westerse, schoonheidsideaal. Die docu is eigenlijk precies het soort verhaal dat ik wil vertellen en mensen bewust van wil maken. Wees trots op je eigen identiteit, accepteer het en laten we de diversiteit aan schoonheid vieren.

Een ander programma waar ik aan meewerk is College Tour. Ik ben nu een aantal keren met de redacteur op pad om instarts te maken. Die korte video’s waarbij mensen over de gast spreken. Zo was ik laatst bij Olga Zuiderhoek en voor de aflevering van Jan Terlouw was ik bij Dries van Agt. Super bijzonder om die mensen te mogen ontmoeten. Voorlopig zit ik hier heerlijk op mijn plek. Vlieguren maken, dat is wat ik wil”.

Culturele eigenschappen
Een ander thema wat heel relevant is in de huidige mediawereld is de culturele toe-eigening van bepaalde gebruiken en eigenschappen. Denk aan de zwartepieten discussie en bijvoorbeeld de immer terugkerende discussie over bijvoorbeeld cornrows (haardracht).
“Ik vind dit een interessant onderwerp waar ik best in zou willen duiken. Wanneer is het waardering van iets cultureels en wanneer is het nou culturele toe-eigening. Ik ging vroeger als indiaan verkleed naar carnaval. Dat zou ik nooit meer doen. Ik bedoel, waarom zou je doorgaan met iets wat mensen kwetst, terwijl je het ook makkelijk niet meer kan doen. Die scheidslijn is heel dun, maar de discussie is ontzettend interessant. Vanaf het moment dat ik me besefte dat zwarte piet racistisch en kwetsend is, ben ik ermee gestopt. Makkelijk zat toch. Waarom zou je er dan mee door willen gaan?  Ik denk dat er ook meer aandacht voor dit soort onderwerpen moet zijn. En dan niet het schreeuwen wat de voor- en tegenstanders nu doen. Maar juist door educatie, door mensen te laten vertellen waarom het hen kwetst. Met begrip voor beide kanten maar wel met het doel om dingen te veranderen”.

Mediawereld
“Mensen hebben vaak een negatief beeld van de media. Maar dat heb ik helemaal niet. Nee, ik ben de media nog lang niet zat. Ik denk wel dat er genoeg zaken anders moeten in de media. Zeker de komende jaren.

De mediawereld en Hilversum moet diverser. En jonger! Het is af en toe best een beetje een vastgeroeste wereld. Waar je ook niet zomaar binnenkomt als outsider. Dat zou beter moeten. Meer ruimte voor jongeren en talenten. En niet altijd in dezelfde vijver vissen. Dat doelgroep denken bijvoorbeeld, dat is een van de punten die anders mogen. We hebben toch ook een taak om mensen zaken te leren. Om als makers onderwerpen aan te snijden die wij belangrijk vinden. Nu wordt er te vaak gehandeld op basis van kijkcijfers en doelgroepen. Vooral de televisiewereld moet echt eigentijdser. Als laatste denk ik dat stabiliteit ook belangrijk is. Ik weet uit eigen ervaring dat stabiliteit niet vanzelfsprekend is. Contracten bijvoorbeeld zijn nooit vast. Dus iedere keer is het weer spannend of mijn contract verlengd wordt. Dat zijn nou echt dingen waarvan ik denk: dit moet anders. Terwijl mensen met veel ervaring, die al 25 jaar of langer werkzaam zijn in de media, die stabiliteit wel hebben in de vorm van een vast contract. Daardoor mis ik soms wel eens een bepaalde drive bij die oudere garde. In mijn ogen houden sommigen van hen plekken bezet waar jonge talenten meer tot hun recht zouden komen”.

Hilversum Mediastad
“Hmm, ik ken Hilversum niet heel goed buiten het Mediapark om. Maar, ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik in Hilversum terecht wil komen. Toen ik vroeger met de trein langs het Mediapark reed, had ik dat gevoel ook al. Daar wil ik terecht komen, daar wil ik later werken. Ik bedoel, voor mij is Hilversum gewoon de mediastad. Hier gebeurt het, hier worden mooie dingen gemaakt. Dat gevoel heb ik nog steeds. En als stad zelf zou Hilversum zich wel iets meer mogen profileren op dat gebied. Er mag meer worden getoond van die ambitie als Mediastad. Dus ook buiten het Mediapark. Dat heb je bijvoorbeeld in Amsterdam wel meer. Daar loop je de studio uit en zo de kroeg in. Met het hele productieteam. Dat is ook een van de leukste dingen van werken in de media. Samen keihard werken en daarna keihard met elkaar borrelen en feesten. Dat hoort voor mij bij de media en dat vind ik een van leukste kanten van het vak”.

Toekomst
“Ik zou heel graag een reisprogramma maken. Het liefste over de cultuur en de mensen van een land. Kortom, eerder verhalend dan puur entertainment. Bijna documentaire stijl. Zoals Floortje Naar Het Einde Van De Wereld. Dat zou geweldig zijn. En verder vind ik het lastig… Wie weet waar ik over 5 jaar sta, hoe de wereld er dan uitziet. Ik laat het allemaal lekker op me afkomen de komende jaren. Maar mijn droom weten jullie inmiddels, documentairemaker worden. Achter de camera. Dat wel. En dat ik me dan meer met de inhoud kan en mag bemoeien en mijn eigen onderwerpen kan bedenken. Tot die tijd wil ik leren, maken en meedraaien. Die kansen krijg ik nu volop en daar ben ik dankbaar voor”.

Makers wijsheid
“Haha, oh dit wordt vast heel cheesy. Wat ik wil meegeven is eigenlijk heel simpel. Als je echt iets graag wilt, dan moet je het gewoon doen. Als je maar gelooft in jezelf en ervoor wilt knokken. Natuurlijk komt daar ook geluk bij kijken, maar je moet het gewoon doen. En blijf jezelf trouw. Behoud altijd je eigen identiteit, dat draagt bij aan echte diversiteit én dat verrijkt. Daar ben ik heel erg van overtuigd!